«Το να εκχωρείται η πολιτική του κινηματογράφου σε επαγγελματίες συνδικαλιστές είναι μια ακατανόητη ελληνική ιδιαιτερότητα, την οποία πρέπει επιτέλους να αποτάξουμε αν θέλουμε να προχωρήσουμε.»
«Με πίστη στην ορθότητα του σκεπτικού και των προτάσεών της» η Επιτροπή Γαβρά -που είχε κληθεί πριν από ενάμιση χρόνο από το υπουργείο Πολιτισμού να επεξεργαστεί τη νομοθεσία για τον ελληνικό κινηματογράφο- έστειλε την Τετάρτη ανοικτή επιστολή στον υπουργό Πολιτισμού κ. Παύλο Γερουλάνο, επισημαίνοντας την ελπίδα ότι με την ανάληψη των καθηκόντων του θα προχωρήσει όχι απλώς στην ψήφιση ενός νέου νόμου για τον κινηματογράφο, αλλά του «σωστού νέου νόμου».
Η επταμελής επιτροπή, με επικεφαλής τον Κώστα Γαβρά και τους Απ.Δοξιάδη, Γ.Λυκιαρδόπουλο, Χρ.Μήτση, Ελ.Μπερντέ, Τ.Μπουλμέτη και Γ.Τζιώτζιο, ενημερώνει ότι τα μέλη της επεξεργάστηκαν το σχέδιο νόμου με το σκεπτικό πως «η κρατική κινηματογραφική πολιτική σε όλες τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες έχει συνταχθεί, ώστε να ενισχύεται πρωτίστως η παραγωγή ταινιών και μόνο δευτερευόντως οι φορείς που συμβάλλουν στην ανάδειξη του κινηματογραφικού προϊόντος»...
«Με τη μέχρι και σήμερα ελληνική νομοθεσία, όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, οι λίγες ταινίες που βρίσκουν χρηματοδότηση δεν είναι συχνά παρά το άλλοθι, για να διανέμονται τα ελάχιστα σχετικά κρατικά κονδύλια, καθώς και η επιστροφή του φόρου των εισιτηρίων σε φορείς και δραστηριότητες εκτός παραγωγής» αναφέρεται.
Ακόμα, τονίζεται στην επιστολή ότι η επιτροπή «καταδικάζει τη διαχρονική πολιτική ατολμία, αλλά και τη λογική των συντεχνιακο-πολιτικών συμβιβασμών και των σκοπιμοτήτων που οδηγούν στην παρατεταμένη απραξία σχετικά με την ψήφιση του νέου κινηματογραφικού νόμου».
«Την ίδια καταδίκη εκφράζουν οι "Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη'', αναφέρεται στην επιστολή, που «αντιπροσωπεύουν αυταπόδεικτα τη συντριπτική πλειονότητα των δημιουργικών δυνάμεων του ελληνικού κινηματογράφου και αποτελούν κατά συνέπεια την αυθεντικότερη συλλογική έκφραση του», αναφέρει επίσης η επιστολή.
«Παρατηρούμε», συνεχίζει η επιστολή, «ότι στο σχέδιο νόμου που παρουσίασε πριν από λίγους μήνες το υπουργείο Πολιτισμού, ενώ υιοθετούνται αρκετές από τις προτάσεις μας, τροποποιούνται κάποιες καίριες εισηγήσεις σε κατεύθυνση αντίθετη από το πραγματικό συμφέρον του ελληνικού κινηματογράφου».
«Συντεχνίες σε κρατικά όργανα»
«Συγκεκριμένα, επανεισάγεται ή αυξάνεται η εκπροσώπηση στη διοίκηση κρατικών οργάνων των συντεχνιακών φορέων, συμμετοχή που οι δικές μας προτάσεις περιόρισαν σημαντικά. Όσο κι αν αυτό ίσως φαίνεται παράδοξο σε μια χώρα όπου το κράτος δεν έχει διακριθεί διαχρονικά για τις αξιοκρατικές του επιλογές, θεωρούμε ότι ο βέλτιστος (μπορούμε να το πούμε και 'ο λιγότερο κακός', αν θέλετε) τρόπος να διοικηθούν τα κρατικά όργανα που παρεμβαίνουν στην πολιτιστική ζωή είναι η Πολιτεία να αναλάβει ακέραια την ευθύνη της, διορίζοντας τις ηγεσίες τους.
» Η φαινομενικά 'δημοκρατική' λύση της έστω μερικής εκχώρησης της εξουσίας τους στα σωματεία ανέδειξε στις δεκαετίες της εφαρμογής της μια σωρεία δυσλειτουργιών και οδήγησε σε πρακτικές συμβιβασμών, συναλλαγών και ισορροπιών, πρακτικές δηλαδή εξόχως αντικαλλιτεχνικές και βαθύτατα αναξιοκρατικές. Το τέλειο δεν ορίζεται νομοθετικά. Ορίζεται όμως η ευθύνη, και αυτή πρέπει να ανήκει στην Πολιτεία και να αντιπροσωπεύει δικές της επιλογές, εφ' όσον αφορά μάλιστα τη διαχείριση δημόσιου χρήματος.
» Έτσι γίνεται άλλωστε σε όλες ανεξαιρέτως τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, των οποίων τις κινηματογραφικές νομοθεσίες μελετήσαμε στην προετοιμασία των προτάσεών μας. Το να εκχωρείται η πολιτική του κινηματογράφου σε επαγγελματίες συνδικαλιστές είναι μια ακατανόητη ελληνική ιδιαιτερότητα, την οποία πρέπει επιτέλους να αποτάξουμε αν θέλουμε να προχωρήσουμε.
» Θέλουμε, καταλήγοντας, να εκφράσουμε και πάλι την πίστη στην ορθότητα του σκεπτικού και των προτάσεών μας, που συντάχθηκαν έξω και πέρα από οποιαδήποτε πολιτική ή κομματική επιρροή, με κόπο και γνώση, και να διαφωνήσουμε έντονα και με τις πρόσφατες συμβιβαστικές αποκλίσεις από αυτές, αλλά και με το σχέδιο νόμου που προωθούν κάποιες καθ' έξιν και επάγγελμα συντεχνιακές ηγεσίες που εμφανίζονται ψευδεπίγραφα ως αντιπροσωπευτικές του χώρου της κινηματογραφικής παραγωγής και δημιουργίας» καταλήγει η επιστολή.
Η επταμελής επιτροπή, με επικεφαλής τον Κώστα Γαβρά και τους Απ.Δοξιάδη, Γ.Λυκιαρδόπουλο, Χρ.Μήτση, Ελ.Μπερντέ, Τ.Μπουλμέτη και Γ.Τζιώτζιο, ενημερώνει ότι τα μέλη της επεξεργάστηκαν το σχέδιο νόμου με το σκεπτικό πως «η κρατική κινηματογραφική πολιτική σε όλες τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες έχει συνταχθεί, ώστε να ενισχύεται πρωτίστως η παραγωγή ταινιών και μόνο δευτερευόντως οι φορείς που συμβάλλουν στην ανάδειξη του κινηματογραφικού προϊόντος»...
«Με τη μέχρι και σήμερα ελληνική νομοθεσία, όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, οι λίγες ταινίες που βρίσκουν χρηματοδότηση δεν είναι συχνά παρά το άλλοθι, για να διανέμονται τα ελάχιστα σχετικά κρατικά κονδύλια, καθώς και η επιστροφή του φόρου των εισιτηρίων σε φορείς και δραστηριότητες εκτός παραγωγής» αναφέρεται.
Ακόμα, τονίζεται στην επιστολή ότι η επιτροπή «καταδικάζει τη διαχρονική πολιτική ατολμία, αλλά και τη λογική των συντεχνιακο-πολιτικών συμβιβασμών και των σκοπιμοτήτων που οδηγούν στην παρατεταμένη απραξία σχετικά με την ψήφιση του νέου κινηματογραφικού νόμου».
«Την ίδια καταδίκη εκφράζουν οι "Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη'', αναφέρεται στην επιστολή, που «αντιπροσωπεύουν αυταπόδεικτα τη συντριπτική πλειονότητα των δημιουργικών δυνάμεων του ελληνικού κινηματογράφου και αποτελούν κατά συνέπεια την αυθεντικότερη συλλογική έκφραση του», αναφέρει επίσης η επιστολή.
«Παρατηρούμε», συνεχίζει η επιστολή, «ότι στο σχέδιο νόμου που παρουσίασε πριν από λίγους μήνες το υπουργείο Πολιτισμού, ενώ υιοθετούνται αρκετές από τις προτάσεις μας, τροποποιούνται κάποιες καίριες εισηγήσεις σε κατεύθυνση αντίθετη από το πραγματικό συμφέρον του ελληνικού κινηματογράφου».
«Συντεχνίες σε κρατικά όργανα»
«Συγκεκριμένα, επανεισάγεται ή αυξάνεται η εκπροσώπηση στη διοίκηση κρατικών οργάνων των συντεχνιακών φορέων, συμμετοχή που οι δικές μας προτάσεις περιόρισαν σημαντικά. Όσο κι αν αυτό ίσως φαίνεται παράδοξο σε μια χώρα όπου το κράτος δεν έχει διακριθεί διαχρονικά για τις αξιοκρατικές του επιλογές, θεωρούμε ότι ο βέλτιστος (μπορούμε να το πούμε και 'ο λιγότερο κακός', αν θέλετε) τρόπος να διοικηθούν τα κρατικά όργανα που παρεμβαίνουν στην πολιτιστική ζωή είναι η Πολιτεία να αναλάβει ακέραια την ευθύνη της, διορίζοντας τις ηγεσίες τους.
» Η φαινομενικά 'δημοκρατική' λύση της έστω μερικής εκχώρησης της εξουσίας τους στα σωματεία ανέδειξε στις δεκαετίες της εφαρμογής της μια σωρεία δυσλειτουργιών και οδήγησε σε πρακτικές συμβιβασμών, συναλλαγών και ισορροπιών, πρακτικές δηλαδή εξόχως αντικαλλιτεχνικές και βαθύτατα αναξιοκρατικές. Το τέλειο δεν ορίζεται νομοθετικά. Ορίζεται όμως η ευθύνη, και αυτή πρέπει να ανήκει στην Πολιτεία και να αντιπροσωπεύει δικές της επιλογές, εφ' όσον αφορά μάλιστα τη διαχείριση δημόσιου χρήματος.
» Έτσι γίνεται άλλωστε σε όλες ανεξαιρέτως τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, των οποίων τις κινηματογραφικές νομοθεσίες μελετήσαμε στην προετοιμασία των προτάσεών μας. Το να εκχωρείται η πολιτική του κινηματογράφου σε επαγγελματίες συνδικαλιστές είναι μια ακατανόητη ελληνική ιδιαιτερότητα, την οποία πρέπει επιτέλους να αποτάξουμε αν θέλουμε να προχωρήσουμε.
» Θέλουμε, καταλήγοντας, να εκφράσουμε και πάλι την πίστη στην ορθότητα του σκεπτικού και των προτάσεών μας, που συντάχθηκαν έξω και πέρα από οποιαδήποτε πολιτική ή κομματική επιρροή, με κόπο και γνώση, και να διαφωνήσουμε έντονα και με τις πρόσφατες συμβιβαστικές αποκλίσεις από αυτές, αλλά και με το σχέδιο νόμου που προωθούν κάποιες καθ' έξιν και επάγγελμα συντεχνιακές ηγεσίες που εμφανίζονται ψευδεπίγραφα ως αντιπροσωπευτικές του χώρου της κινηματογραφικής παραγωγής και δημιουργίας» καταλήγει η επιστολή.
tovima.gr
